Hiperaktif Bill, Bill'den korkan Tom.. TH Jimmy Kimmel'de.. {TH tV / Episode 48} (röp.)

Bill: Doğru, bu benim kontrol etmek istediğim şey: Monsoon ve ikinci şarkı arasında – o, arada bir şey söyleyecek mi, onlar stüdyoya geri dönecekler, bir ara olacak mı veya şarkılar arka arkaya mı olacak gibi…

TH Personeli: Onlar sizi canlı yayına koyacaklar ve size dışarıda dönecekler! O, stüdyoda, “dışarıya bir bakalım” gibisinden bir şeyler söyleyerek sizi anons edecek, sonra size dönüş olacak ve siz baylar bir işaret alacaksınız.



Tom: Bill sen oldukça hiperaktifsin.

Georg: Sen bazen çooook gürültü yapıyorsun.

Bill: Ama ben her zaman gürültülüyüm, değil miyim?

TH Personeli: Sen, diğer çocukların çok sessiz olduklarını düşünüyorsun.

Georg: Hayır, bazı günler sen biraz daha fazla gürültü yapıyorsun. Normalde de çok gürültülüsün ama bazen çok daha fazla.

Bill: Hayır, siz çocuklar bugün sessiz kalıyorsunuz… Derin düşüncelerde gibisiniz!



TH Personeli: Burada çizburgerler olmalı ve burada da iki kat olanlar. Ben ayrıca iki tane domatessiz hazırladım…

Gustav: Benim için!



Bill: Ben aslında çok titreğim ama dışarıda sahne ışıklarının üzerinde olmamız gerekiyor. Aslında çok tükenmiş bir halim var ama.. (müzik)

Tom: Ben ilk notaları çaldığımızda çok memnunum… Özellikle yeni bir destekle birlikte!

Bill: Ben onu bu şekilde söylemeyi isterdim, böylece sesim titrek çıkmazdı… (müzik) Böylece zerre kadar bir titreme bile olmazdı. Bu yumuşak bölümler bazen beni zorluyor çünkü içimde bir tür çöküşe sebep oluyorlar. Ben sadece titriyorum.



Tom: Bu performanslar sırasında beni korkutan tek şey Bill.

Bill: Saçmalık!

Tom: O, baskıyı bizim üzerimize koyuyor.

Bill: Bir kelime bile etmeyeceğim.

Tom: Ben, “kimin umurunda” davranışlarında bulunan bir şarkıcıya sahip olmak isterdim.
Onunla olmak bir tür psikolojik baskı çünkü bir şeyler yanlış gittiğinde onun yüzündeki ifadeyi biliyorum… İşte bu hayal kırıklığına uğramış bakış…

TH Personeli: Sen gerçekten böyle misin?

Bill: Hiç de değil…

Tom: Kesinlikle!

Bill: Benim yüzümden…

Tom: O, “oh, işte bu olmadı” sözü ve sonra sen “evet, sıradaki nedir!” moduna geçiyorsun! İşte sen tam olarak böyle birisin.

Bill: Hayır, sen böylesin! Tom aslında artık insanlara bakmıyor bile! Georg’un gitarını çarptığı zamanı hatırla…

Tom: Oh, evet, ben çok üzgündüm ama neden olduğunu biliyor musun? Eğer o benim kendi suçum olsaydı, asla öyle bir tepki vermezdim… Ben sadece onun başkasının suçu olmasından nefret ediyorum. Arkadaki kablocular bir şeyi unuttukları zaman olduğu gibi veya bir tel koptuğu zaman ve bunun gibi şeyler. Bunlar benim sorumlu olmadığım şeyler ama onların faturası hala bana çıkıyor… ve bütün insanlar şu şekilde düşünüyor: Oh, Tom…